İNSANA İNSAN LAZIM, BU HAYAT HERKESE LAZIM… ERTUĞRUL KILIÇ 24.10.2019

ERTUĞRUL KILIÇ

24.10.2019

İnsanlar kendini ve bulunduğu çevreyi değiştirerek, yanlış gideni doğruya, eksik bulduğunu tamamlamaya, insana değer kattığını düşündüğü çevresel faktörleri, değiştirerek içerisinde yaşadığı toplumun güzelleştirilmesine emek vermek istiyor.

Alışkanlıklarından vazgeçmeyen, kötü olanı, kendi var olduğu için sürdürmeye çalışan ve bunu da tek doğru gibi sunan insan, bir gün gelecek kendini karanlık bir dünyada bulacaktır. José Saramago ‘nun KÖRLÜK adlı romanında anlattığı gibi ” Adı bilinmeyen bir ülkenin adı bilinmeyen bir kentinde, arabasının direksiyonunda trafik ışığının yeşile dönmesini bekleyen bir adam ansızın kör olur. Ancak karanlıklara değil, bembeyaz bir boşluğa gömülür. Arkasından, körlük salgını bütün kente, hatta bütün ülkeye yayılır. Ne yönetim kalır ülkede, ne de düzen; bütün körler karantinaya alınır. Hayal bile edilemeyecek bir kaos, pislik, açlık ve zorbalık hüküm sürmektedir artık. Yaşam durmuştur, insanların tek çabası, ne pahasına olursa olsun hayatta kalmaktır. Roman, kentteki akıl hastanesinde karantinaya alınan, oradan kurtulunca da birbirinden ayrılmayan, biri çocuk yedi kişiye odaklanır. Aralarında, bütün kentte gözleri gören tek kişi olan ve gruptakilere rehberlik eden bir kadın da vardır. Bu yedi kişi,

Cehenneme dönen bu kentte, hayatta kalabilmek için inanılmaz bir mücadele verir.

Saramago’nun müthiş bir gözlem gücüyle betimlediği bu kaotik dünya, insanın karanlık yüzünün simgesi”  karanlık bir gün, herkesi içine alıp yutabilir.

Bu körlüğe insanlığın vereceği karşılık; içinde bulunduğu ortamla dayanışarak, ortaklaşarak, karşılıklı eksikliklerini gidererek, sevgi ve hoşgörüyü geliştirerek katkıda bulunmak oluyur. Belli ki, insan kendisini aşmak, birlikte yaratılan güzelliklerden haz almak istiyor. Gerçek anlamda insan olmak istiyor. Ayrı ayrı birey olmakla yetinmiyor, bireysel ve kişisel beklenti(çıkar) yabancılaşmadan, bireysel kopmuşluktan kurtulmaya, bireyselciliğin bütün sınırlarıyla yoksun bıraktığı, yine de onu sezip özlediği bir dostluğa,  doğrunun, güzellin, saygının, birbirini dinleyip anlamanın ve dayanışmanın yaşandığı daha anlamlı bir dünya geçmek için bir arada durmayı başarmak istiyor. Nerede nerede insanlar dememek için, bütün güzelliklerin inanıyorum ki, yarın yanağından gayrı, her şeyi paylaşmak ve insanları sevmekle başlayacak.

Bu aslında şairin naifliğiyle söylenmiş bir şiirde; Zülfi Livaneli’nin ADA  “Güzellik Kurtaracak Dünyayı” adlı eserinde ne de güzel ifade edilmiş.

ADA

Bir kıyıdan baktım dünyaya
Ellerimde tuz avucumda sedef
Bir mavilik bir açıklık
Özgürlük hasreti
Yüreğime vuruyor
Nerede nerede insanlar

Dünyayı güzellik kurtaracak
Bir insanı sevmekle başlayacak her şey

0 üzüntü birden gelir
Yağmurlu havalarda
Yeniden kurarım dünyayı ben
Kederlerle
Kimseler âşık değil mi bu şehirde

Dünyayı güzellik kurtaracak

Bir insanı sevmekle başlayacak her şey

Hava martılar ışıklı şehir
Sarhoş ediyor beni yosun kokusu
Hilesiz kucaklamak istiyorum
Dünyayı şehri ve seni

Dünyayı güzellik kurtaracak
Bir insanı sevmekle başlayacak her şey